Złości i płacze

Adaś już prawie wychodzi sam na kanapę. Wystarczy lekko przytrzymać mu pupę i już jest na górze. Cieszy się z tego jakby wygrał w totka ;)

Ostatnio jest też bardzo humorzasty - jeśli coś, nawet najmniejsza rzecz, pójdzie nie po jego myśli od razu wpada w szał. Drze się, wali głową w podłogę/ścianę/szafkę w zależności od tego, co ma pod ręką, i mocno płacze. Nie wiem skąd w nim tyle złości. Staramy się odwracać jego uwagę albo mocno przytulać i pocieszać, ale na niewiele to się zdaje. Najczęstsze czynniki szałotwórcze: niemożność otworzenia lodówki (wczoraj wieczorem założyliśmy blokadę. Po całym dniu łażenia do niej po Adasia, który bez wysiłku otwiera ją i wyjmuje różne rzeczy. Zero reakcji na "nie wolno"), każde "nie wolno", próba wejścia na coś zakończona niepowodzeniem, za szeroki stolik zagradzający półkę z książkami (no i nie da się sięgnąć - dramat). Długo by wymieniać. Co robić? "Nie wolno", przenoszenie go w inne miejsce, pokazywanie zabawki, zagradzanie własnym ciałem - jak płachta na byka. Im bardziej nie wolno, tym głośniej wyje, wyjec nasz mały.

Dziś się też wściekał kiedy jadł obiad. Ciocia go karmiła, ale zabrał jej łyżeczkę (!) i próbował jeść sam. Nie umie nabierać jedzenia, więc tylko wsadzał łyżeczkę w obiad i wyjmował praktycznie pustą. I do buzi. A brzuszek pusty, więc trzeba krzyczeć. Jak Ciocia niedajbóg łyżeczkę przechwyci - koniec jedzenia. Ryk, krztuszenie się, gile do pasa... Na taką scenę trafiłam, kiedy wróciłam do domu, więc łatwo wyobrazić sobie moją minę ;)

Dzisiaj też pierwszy raz odeszliśmy od naszego "schematu żywienia". Kaszkę z drugiego śniadania wymieniliśmy na bułeczkę z masłem. Owoce z podwieczorku na kluski leniwe. Ugotowałam mu przedwczoraj krupniczek - bez większych nadziei na sukces w jedzeniu, ponieważ do tej pory miał w dużym poważaniu domowe jedzenie, ale pozytywnie mnie zaskoczył. Przedwczoraj i wczoraj wciągnął prawie na raz. Na jutro czeka już pomidorowa. Ależ ze mnie kuchareczka!